Спецыфiка выяўлення кахання у iншых беларускiх i англiйскiх паэтаў

УВОДЗІНЫ

Актуальнасць тэмы дадзенай курсавой работы абумоўлена тым, што санет – адзін з самых традыцыйных лірычных жанраў еўрапейскай літаратуры. ХІХ стагоддзе можна назваць рамантычным этапам нацыянальнай самаідэнтыфікацыі і ан­тра­па­цэн­трычнай скіраванасці. Беларуская літаратура ХІХ ст. падае нам прыклады высокамастацкіх лі­рыч­ных вершаў любоўнай тэматыкі. Адным з выдатных творцаў таго часу быў Адам Міцкевіч. Яго дзейнасць спрыяла сцвярджэнню ў польскай літаратуры такога жанру, як санет.

Творчае ўвасабленне пачуццяў у практыцы су­свет­на­га ма­стац­тва, асабліва на прыкладзе такіх классікаў, як Шэкспір, заўсёды актуаль­на. Пры гэтым “вечнасць” любоўнай тэматыкі не абазначае аднолькавасці, аднапланавасці, статычнасці адлюстравання пачуццця ў вербальным мастацтве.

Аб’ектам даследавання – санеты А. Міцкевіча і  У. Шэкспіра. Прадметам з’яўляюцца вобразы кахання ў санетах дадзеных творцаў.

Мэта – даследаваць асаблівасці выяўлення кахання ў санетах названых творцаў. Зыходзячы з мэты работы былі пастаўлены наступныя задачы:

–       у кожнага творцы выявіць і прааналізаваць санеты на тэму кахання;

–       прааналізаваць мастацкую своеасаблівасць санетаў у творчасці А. Міцкевіча і У. Шэкспіра;

–       параўнаць спецыфіку выяўлення кахання ў А. Міцкевіча і У. Шэкспіра;

–       выявіць спецыфіку кахання ў іншых беларускіх і англійскіх паэтаў на прыкладзе Я. Чачота, У. Блэка і Дж. Байрана.

Для вырашэння пастаўленых задач у даследаванні прымяняецца комплексная методыка, якая ўключае кампанентны, семантыка-сінтксічны, лінгвакагнітыўны аналіз.

Матэрыялам сталі сборнік А. Міцкевіча “Крымскія санеты” і сборнік санетаў У. Шэкспіра.

Структура работы складаецца з ўводзін, пяці раздзелаў, заключэння і спісу выкарыстанай літаратуры.